Waarom je nooit morgen moet beginnen. Of toch wel.

Iedereen kent ze wel, die excuses om je leefstijl maar vooral niet te hoeven verbeteren. ‘Eerst op vakantie, eerst de Kerst en eerst die bruiloft. Daarna beginnen we echt.’‘Door dit koekje is de dag toch al verpest. Dan kan de rest van het pak ook wel. Morgen begin ik echt.’ ‘Ik heb het veel te druk om te sporten.’ En zo kan ik nog wel even doorgaan. Aldoor uitstellen. Dus, waarom je nooit morgen moet beginnen, of toch wel..

Ik ken ze namelijk allemaal wel, want ik heb ze ook volop gebruikt voor het uitstellen.

‘Ze nemen me maar zoals ik ben’, was ook een goede. Die werkte wel aardig, totdat ik naar Lapland op vakantie ging en daar een huskytocht boekte. De geïrriteerde blik  van acht paar hondenogen die achterom keken toen ik op de slee stond, zal ik nooit meer vergeten. Ze baalden als een stekker toen ze minder hard konden rennen dan hun maatjes, die een lichter iemand mee moesten trekken.

En dat balen deed ik ook, toen bleek dat je de heuvels op zelf mee moest rennen, omdat dat voor de honden te zwaar is. Ga er maar aan staan, met een Michellinmannetjespak aan, snowboots aan, kniediepe sneeuw en dan de heuvels op rennen. Toen begon het toch wel te dagen dat er iets moest veranderen. Het uitstellen was klaar.

Maar ja, dan nog doen. Mensen zijn geneigd om het beste van twee werelden te willen. We willen wel een bikinilijf, maar ook Netflixen met chips en roze koeken. En dat gaat niet zo lekker samen. Maar ja, hoe lang duren die Nederlandse zomers nu helemaal? En burkini’s zijn ook niet voor niets uitgevonden… En in het ergste geval boek ik geen zomervakantie, maar ga ik terug naar Lapland. In zo’n winterjas zie je er niks van.

Changing Lifestyle Program

Ondanks al die excuses belandde ik toch in het Lifestyle Changing Program van Ruben. Er was geen weg meer terug. We startten in januari (heel cliché ja, maar januari is nu eenmaal een sportmarketingmaand). En toen bleek ineens dat het helemaal niet zo ingewikkeld is. Dat je met een paar simpele aanpassingen best veel resultaat boekt en dat die roze koeken op zijn tijd best nog wel kunnen. Alleen geen heel pak meer.

Over twee weken zit ons half jaar erop en het ziet ernaar uit dat we met zijn drieën ongeveer een mens in gewicht kwijtgeraakt zijn. Ik geef toe, het is een Sylvie Meis en geen Arnold Schwarzenegger, maar toch. En als je ons nu vraagt hoe het we het gedaan hebben, dan moet ik je het antwoord schuldig blijven. Het afgelopen jaar heeft namelijk niet gevoeld als ‘strijd’ of ‘afzien’ of als ‘gevecht met de kilo’s’. We letten op ons eten, maar zijn er niet obsessief mee bezig. We sporten drie keer per week en bewegen meer. Het bekende verhaal, dat je waarschijnlijk niet wilt horen. Want het is niet echt een heel sexy of spectaculair verhaal. We hebben geen wonderpillen geslikt en geen rare diëten gevolgd.

Misschien heb jij ook nog dat knagende voornemen van 1 januari in je hoofd zitten, dat tot nu toe overstemd wordt door excuses. Ben je er daar klaar mee, wil je er wat mee doen én evengoed af en toe Netflixen met wat lekkers, neem dan even contact op met Ruben. Enne, je kunt morgen beginnen. En nu echt.

PS: Over twee weken onze resultaten én wat er daardoor allemaal veranderde.