Vette discussies en ander afvalleed
Het is nu twee maanden na de start en inmiddels zijn we samen zo’n 40 kilo lichter. En dat beginnen we te merken. Kjeld en Han zijn weer aan het hardlopen (dat gaat met meer gewicht niet zo lekker). Marieke krijgt complimenten over haar nieuwe slankere look én ze past in een trouwjurk die twee maten kleiner is. De omgeving begint zo langzamerhand ook te reageren. En dus ontstaan er af en toe interessante en vette discussies. Ik pik er een paar voor je uit.
‘Waarom heb je het zover laten komen?’
Ik vind dat altijd een beetje een rare vraag. Dezelfde vraag kun je stellen aan mensen die roken, teveel drinken, al jarenlang in een rotrelatie zitten of die een vreemde gewoonte maar niet afleren. Het antwoord is vrij simpel: het heeft te maken met comfortzone. Blijven steken in oud gedrag is makkelijker dan veranderen. Soms moet er iets heftigs gebeuren om in te zien dat je moet (of wilt) veranderen. Soms ben je jezelf gewoon zat. En soms laat je het bij het oude. Dat kan natuurlijk ook.
‘Je wordt toch niet te mager he? Een beetje stevig past wel bij je.’
Een beetje wel misschien, maar je kunt het overdrijven. Het spreekkoor van mensen dat iets vindt van te dikke mensen wordt (nu ik afval) aangevuld met de mensen die iets vinden van dunne mensen. Ben je te dik dan is het niet goed, doe je er iets aan, dan is het ook niet goed. Ik las mee in een aantal Plussize Facebookgroepen, waar de grote plussizers de kleinere maten afbrandden, omdat ze niet groot genoeg zijn. Een soort fake dikkerds zijn het volgens hen. En toen heb ik me maar afgemeld. Als zij elkaar al bodyshamen, wat verwacht je dan dat de rest van de wereld doet? Hoe dan ook, ik trek wel aan de bel als ik met mijn armen wijd moet douchen omdat ik anders door het doucheputje verdwijn. Tot die tijd: geen zorgen!
‘Iedereen is goed, ongeacht maat. Waarom accepteer je het niet gewoon?’
Ook ik vind dat iedereen goed is. Diversiteit in verschijningsvormen maakt de wereld een stuk interessanter. Het is ook zo’n gedoe als we allemaal op elkaar lijken. Maar het kan ook zijn dat je niet meer lijkt op wie je eigenlijk wilt zijn. Dat je je realiseert dat jij toch echt diegene op de foto bent en dat er niets mankeert aan de lens of de fotograaf. En op dat moment kun je ervoor kiezen om actie te ondernemen. Gewoon omdat het kan. Of omdat je niet goed genoeg kunt Photoshoppen om die foto toonbaar te maken.
Hoe gaat het hier?
De discussies over dik/dun zijn niet mijn favoriete gespreksonderwerpen. Ik kan me ook nooit zo goed voorstellen dat mijn heupen boeiend voor een ander zijn. Met dieetgeneuzel inclusief alle nieuwe afvalgoeroetheorieën ben ik dus wel klaar. Maar verder gaat het hartstikke lekker. Hierboven las je al hoe het met mijn sportmaatjes gaat. Zelf pas ik inmiddels weer in mijn kerstjurk, die ik online te klein gekocht heb. Dus als je me tegenkomt terwijl ik mijn hond in de stromende regen in een glitterjurk uitlaat: ik moet hem nu aan, want met Kerst 2017 pas ik hem weer niet. Dan is ie te groot.
